Właśnie tak nazwano wieczór piosenki francuskiej, na który wybrałam się z Baśką wczoraj do Ateneum. Trafiło nam się jak ślepym kurom. Na wejściówkach, siedziałyśmy w 4 rzędzie na miejscach 11 i 12 na samym środeczku, na wprost śpiewających aktorów. Baśce to się jeszcze dodatkowo trafiło siedzieć koło Marka Borowskiego - całkiem nieźle trzyma fason, znaczy figurę, tylko żeby jeszcze się nawrócił. W ogóle na widowni można było zauważyć kilka znanych postaci. Nie rozglądałam się za bardzo ale J.Kamasa i M.Zawadzką zauważyłam. Baśka nawet rozmawiała z Panią Magdą wychwalając Ją za rolę w sztuce "Klan Wdów", na której byłyśmy na początku października br. Taaa M.Zawadzka jest zgrabną, dojrzałą kobietą z tym swoim figlarnym uśmieszkiem, który fenomenalnie Ją odmładza. Tak, moi kochani, uśmiech, jest naszą najlepszą ozdobą. Wracając do wczorajszego wieczoru, bo przecież nie o widowni a o tym co na scenie się działo chciałam co nieco powiedzieć. Narrację wieczoru prowadził Andrzej Poniedzielski, którego, jak wiecie, uwielbiam i to właśnie Jego obecność mnię tam przywiodła. Nie jakieś specjalne zamiłowanie do francuskiej piosenki. Ale ale, jak się potem okazało, wszystkie te szlagiery dobrze znam i bardzo lubię. Więc w poprzednim zdaniu chyba minęłam się nieco z prawdą. Piosenki Aznavour'a, Piaf, Brell'a, duet Dalida i Delon tutaj w wykonaniu: D.Nowakowska i głos Piotra Fronczewskiego w super dialogu, gdzie w refrenie ona odrzuca jego ofertę zagrania głównej roli w filmie, śpiewając 'pa role' ;), Zadziwił mnie niezwykle zgrabnie i lekko tańczący Bartłomiej Nowosielski
śpiewajacy sympatycznie o tym, że "jest fantastycznie!". Ale "Nie opuszczaj mnie" w wykonaniu Andrzeja Poniedzielskiego
to był majstersztyk - wzruszył mnie do łez i aż po ciarki. To było cudne!!! Zabawnie i z humorem wykonana "Tombe la neige" (jak ten śnieg pada) przez D.Nowakowską i AP rozbawiła widownię tak samo jak znana mi już z wykonania M.Umer i AP "Miłość w wieku delete" - tym razem AP z Anną Gorajską . W ogóle wtrącane od czasu do czasu teksty AP stanowiły dowcipną i jednocześnie trafioną pointę. Jeszcze Tyniec zaśpiewał piosenkę o przewodniczce po Moskwie - Nathalie - z sobie charakterystyczną swobodą i.... dużo mu pozostało z granej z ogromnym sukcesem roli głupca w "Kolacji dla głupca" - pisałam o niej kiedyś - pokonał tam swoją rolą mistrza P.Fronczewskiego. I właśnie tego głupkowatego gościa znowu w nim widziałam gdy tak śpiewał o Nathalie.
Reasumując ; wieczór był bardzo udany, Kulturalne łkanie czasem jest potrzebne by wsłuchać się w nie, rozmarzyć się, poddać się nastrojowi, nutkom, smutkom, refleksjom jednocześnie bawiąc się i śmiejąc. Tak to było nastrojowo i smutno i wesoło.
Najpiękniejsza piosenka wieczoru, która przyprawiła mnie o ciary, tutaj w wykonaniu M.Bajora
https://www.youtube.com/watch?v=td3Dz9TNVTw
i to nie jakieś zgniłki tylko piękne, duże, czerwoniutkie.
Troszkę zabłądziłyśmy no bo jechałyśmy na GPSa, wyprowadził nas w pole a raczej do sadu. Więc od czego są komórki (byłyśmy przygotowane do wycieczki (GPS, komórka, aparat fotograficzny, scyzoryk - do obierania jabłek, oczywiście), U Zosi było fantastycznie , bo jak się ma mieszczuch czuć "w tych pięknych okolicznościach przyrody" (cyt. 'REJS'): 
sady, sady, starorzecze,
sady, sady, sąsiedzi 
, sady, wał a za nim Wisła
, sady, kotki 
,sady, sady, sady... .
Holendrzy do niedawna śmiali się z naszych sadowników - twierdzili, że bardzo dobrze uprawiamy..... drewno kominkowe a nie jabłka. Nauczyli nas ciąć, (i to bardzo radykalnie drzewa owocowe), obtrącać część owoców, aby uzyskany owoc był zdrowy i duży. 
Sposoby prowadzenia drzewek są przeróżne. Widziałam taki fajny rządek, gdzie jedno drzewko rosło skosem w prawo a drugie skosem w lewo - taka jodełka. Albo przycina się drzewko w kształcie choinki, by dolne gałęzie miały słońce. To, że jabłka przechowuje się w chłodniach to tak jakby wiedziałam, ale nie wiedziałam, że są komory w chłodniach już zamknięte, z atmosferą beztlenową i temp 0 st, które otworzy się w maju, czerwcu, bo wtedy już świeżych jabłek zaczyna brakować i cena nieco wyższa. A i tak uważam, że ten owoc bardzo tani jest i przez to taki nieszanowany przez nas. Rzucamy się na egzotyczne a tymczasem to jabłuszko najzdrowsze jest. A jakie zdrowe tam życie po prostu jessss, wieczorkiem spotkanie przy orzechóweczce, pogaduchy. Następny dzień, niedziela taki trochę mglysty był (tako i my się dostosowałyśmy, będąc misty ones) ale również miał swój urok. 
Spacer nad Wisłę i znowu pomiędzy sadami. 
Od dziecka spacery nad Odrę były moimi ulubionymi. Na Wały chodziłam na randki, potem na spacerki z dzieciakami siostry. Tam zawsze działo się coś ciekawego a jak nie, to zawsze przy nabrzeżu stały jakieś statki, widać było 
rzekę, stocznię a z drugiej strony zabytkowe budynki, tak charakterystyczne dla szczecińskiego krajobrazu, w których mieszczą się Muzeum Narodowe 
, Urząd Wojewódzki, Szkoła Morska i zawsze pachniało czekoladą (z fabryki czekolady „GRYF”). Idąc w kierunku wałów odkryłam w centrum Szczecina nowe obiekty: 
prosta architektura w alei kwiatowej (ze względu... nie wiem na co? porę roku? , bez kwiatów :/) i zegar słoneczny 
przy Bramie Królewskiej 
, który i tak nie będzie pokazywał wszystkich godzin, bo ocieniają go za blisko znajdujące się budynki (ktoś nie przemyślał lokalizacji). Wracając ze spacerku zajrzałam do, spokojnego o tej porze (późne popołudnie), swojego LO nr 1 im.M.Curie-Skłodowskiej. 
Idąc pobliskimi ulicami (konkretnie Bol.Śmiałego ale dotyczy to również innych) smutno było patrzeć na obdrapane fronty pięknych poniemieckich kamienic, na których widać było resztki płaskorzeźb. 
Czemu niektóre administracje dbają o wygląd kamienicy, znajdują fundusze na remonty a niektóre nie? Nie wierzę, że chodzi tylko o pieniądze. Przecież tam, gdzie wyremontowano fronty pieniądze się znalazły, ktoś to pięknie zorganizował, znalazł wykonawcę. Podejrzewam, że zabrakło przede wszystkim chęci.
i wspinaczka na Mysią Wieżę a stamtąd można było podziwiać panoramę miasteczka 
i okolic oraz jezioro Gopło
o ciekawym, zielonym kolorze. Jedna uczestniczka wycieczki policzyła schody w wieży : 96 kamiennych i 121 drewnianych. Ja skupiłam się na ekspozycjach po drodze na szczyt. Nie wiedziałam, że pod Mysią Wieżą znajduje się czakram pomocniczy. 
Oczywiście wiecie co to czakram i nie będę się rozpisywała. Chciałam być tam jak najdłużej, by poddać się cudownemu, uzdrawiającemu działaniu. Załączam link, gdyby ktoś chciał przeczytać sobie legendę o Popielu i dlaczego wieża - mysią nazywa się. 
Znajdują się tutaj unikatowe i jedne z najstarszych zabytków naszej kultury. Kościół Św.Trójcy i Najświętszej Marii Panny z XII w. a w nim kolumny romańskie z płaskorzeźbami – na jednej wady ludzkie a na drugiej cnoty. 
Kolumny do niedawna były zamurowane i stanowiły zwykłe prostokątne filary. W całej Europie oprócz strzelińskich zachowały się romańskie kolumny z płaskorzeźbami jedynie w Hiszpanii. Innym ciekawym i unikatowym zabytkiem są konfesjonał, oryginalnie malowany (dopiero niedawno zdjęto warstwę brązowej farby zakrywającej kolorowe malowidła i napisy, co niespotykane w religijnych freskach,napisy w języku polskim, a nie łacińskim) oraz malowidła o tematyce religijnej. 
I jeszcze jedna, bardzo ciekawa sprawa – w Strzelnie we wszystkich, dwóch, świątyniach jest 1056 relikwii (z tą najważniejszą – relikwią Świętego Krzyża), co plasuje to niewielkie miasteczko na drugim, po Krakowie (gdzie świątyń mamy ponad 100!) miejscu . Na uwagę zasługuje również sklepienie palmowe 
nader rzadkie w średniowieczu zwłaszcza. Tą drugą światynią jest rotunda Św.Prokopa, romańska budowla zbudowana na planie koła w 1133 roku. Jak solidne są mury z kamiennych, granitowych ciosów (o grubości 2 metrów) przekonano się podczas II wojny światowej, kiedy to Niemcy, wycofując się, wysadzili rotundę w powietrze lecz udało im się zniszczyć kopułę i wyposażenie natomiast mury jak stały tak stoją, od prawie 1000 lat!!!! 
Świątynię tę wielokrotnie odwiedzał Władysław Jagiełło (7 razy) oraz Władysław Łokietek i Kazimierz Wielki. Kolejnym etapem naszej wycieczki był Ostrów Lednicki – jedno z najważniejszych dla historii Polski miejsc, pamiętające Mieszka I i Bolesława Chrobrego, którzy do dzisiaj witają przypływających na wyspę gości. 
Badania archeologiczne tego terenu i wszystkie odkryte budowle zawdzięczamy hrabiemu Edwardowi Raczyńskiemu (inicjatorowi prac na tym terenie), całym sercem oddanemu sprawom Polski a niesłusznie oskarżonemu o malwersacje finansowe przy budowie Złotej Kaplicy Królów Polski (Mieszka I i Bolesława Chrobrego) w Katedrze Poznańskiej. Wyspę otacza piękne jezioro Lednica, 
w którym na wiosnę można spotkać raki (świadczy to o wysokiej czystości wody). Drugi dzień wycieczki zaczął się od Ostrowa Tumskiego – kolebki państwa polskiego – gród książęcy datowany na 968 r. Rynek w Poznaniu z Ratuszem,
pręgierzem – kompletnie obecnie nie wykorzystanym, a niejeden na niego zasłużył, Fara Poznańska 
z przepięknymi organami.
W południe pokazały się koziołki i zaprezentowały swój spektakl.
Z Poznania pojechaliśmy do Rogalina z Pałacem Raczyńskich i wielkim otaczającym go parkiem.
W tym to właśnie parku rosną jedne z najstarszych dębów: Lech, Czech i Rus. Troszkę Czech już usechł i chyba nie da się go uratować. Jednak Lech i Rus mają się dobrze. Ród Raczyńskich wiele dobrego zdziałał dla Wielkopolski (przez to dla Polski również) – stworzył ogromne księgozbiory (będące podwaliną Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu) i galerie malarstwa dużym stopniu złupione w czasie wojen. Jednak na ostatnich potomkach męskich (Roger i Edward) zakończył panowanie w Rogalinie. Edward Raczyński, prawnuk wspomnianego już hrabiego, był prezydentem RP na uchodźstwie: on m.in. przedstawił aliantom szczegółowy raport o holokauście, redagował oświadczenie rządu po odkryciu grobów w Katyniu i wysłał prośbę do Międzynarodowego Czerwonego Krzyża o wyjaśnienie zbrodni. W przededniu swoich 100-nych urodzin przekazał cały swój majątek rodowy Polakom: „Przekazując narodowi te zbiory — stwierdził Raczyński — miałem na względzie potrzeby kraju, który utracił tak wiele dóbr kultury; chciałem także utrwalić pamięć o mym ojcu, który był twórcą tych zbiorów”. Zamieszczam fotografię rękopisu modlitwy, którą Edward Raczyński odmawiał ze swoją matką i napisał ją dla swoich córek.
Z Rogalina udaliśmy się do Kórnika
– którego wnętrza kryją przecudne dzieła wykonane z różnego rodzaju drewna: piękne posadzki,
meble – stół wykonany z sęków i korzonków. Trochę zdziwiłam się gdy w pewnych komnatach zobaczyłam orientalne stylizacje. 
Skąd się tu wzięły i dlaczego? I oto wyjaśnienie: otóż kolejny właściciel Tytus Działyński w ten sposób okazał wdzięczność Turcji, która jako jedyny kraj nie uznała rozbioru Polski. Zresztą wszystkie walory zamku pięknie przedstawia ten pokaz slajdów. http://www.tadeusz.lominski.com.pl/prezentacje/Kornik_(TL).pps Strasznie służba zamkowa pilnowała nas, by nie robić zdjęć (no cóż, marketing działa, chcesz robić zdjęcia - wykup dodatkowy bilet albo kup folder). W otaczającym zamek parku (nazywają go Arboretum – ze względu na bogatą zawartość ponad 3000 gatunków drzew i krzewów z całego świata). Z powodu burzy z piorunami, która niespodziewanie nadeszła, niestety parku nie obejrzałyśmy. Skoczyłam szybciutko tylko obejrzeć to dziwo, bo tu właśnie, rosną na wierzbie gruszki. Widziałam, ale gruszki ktoś zerwał. 
Grusza wierzbolistna, to małe niepozorne drzewko, chyba nawet jeszcze ni owocowało w ogóle J. Ale jest! Ostatni etap naszej wycieczki to Biskupin
i pobliska Wenecja z muzeum lokomotyw. W Biskupinie akurat odbywał się Jarmark – straganów z dobrem wszelakim było co niemiara. Pokazy walk rycerzy, warsztaty: lepienia naczyń z gliny, pisma starodawnego, ozdób z bursztynów, nici, metaloplastyki. Pradawni mieszkańcy tych terenów nie budowali osobnych chat a takie ‘szeregowce’ z osobnymi wejściami.
Niemcy próbowali dowieść, że jest to prastara osada germańska. Jednak ani Niemcom ani Polakom nie udało się dowieść nic poza to, że była to osada prastarych mieszkańców tych ziem, sprzed jakichkolwiek podziałów narodowościowych. W przepięknym miejscu mieliśmy zakwaterowanie – Dymaczewo koło Mosiny nad jeziorem Dymaczewskim. 
Gdybym miała więcej czasu to popływałabym sobie. 
