Ledwie gwiazdom przygasł
fiolet ametystów
jak kryształ powietrze
pełne treli, świstów.
Zapłonęły zorze
w ośnieżonych szczytach
wstaje ranek piękny
niczym Afrodyta.
Dosięgły promienie
do wieży kościoła
głos się dzwonów niesie
co na Jutrznię woła.
Drepcze wolno rybak
siada do swej łodzi
chcąc tonią jeziora
od ludzi odgrodzić.
Nic nie pragnie złowić
nawet rybki złotej
chce oczy nakarmić
cudownym widokiem.
Porozmawiać z echem
gór poczuć narkotyk
w jeziora głębinach
utopić zgryzoty.
Cieszyć niczym skarbem
przyrody bliskością,
aby być sam na sam
ze swą samotnością.
Idol
