fangry

 Na skraju parku za kolumnami
 samotny platan spokojnie stał
 w jego cieniu pod gałązkami
 niejeden ptaszek schronienie miał

 wiatr liście czesał każdego ranka
 deszczyk prysznicem rześkim był
 gdy drobnych kropel leciała pianka
 zmywając z niego codzienności pył

 ptaszki codziennie pieściły śpiewaniem
 dzięcioł o jego zdrowie dbał
 liście chłodziły lekkim bujaniem 
 w błogim spokoju platan stał

 trwał by pewnie do dziś w sielance
 gdyby nie jeden zrządzenia los
 gdy oddal serce swojej wybrance
 zawładnął olbrzymem maleńki kos

 całymi dniami ciepło mu śpiewał
 przepięknych pieśni i kosów treli
 w nocy z zazdrości aż księżyc ziewał
 we dnie chłopcy zazdrośnie krzyczeli

 któregoś wieczoru kos nie powrócił
 platan zrozumiał zrządzenia los
 że ku innemu drzewu się zwrócił
 i już innemu dziś śpiewa kos

 nie mogąc straty takiej wytrzymać
 pogubił liście i zaczął schnąć
 ktoś wpadł na pomys po co go trzymać
 trzeba po prostu platan ściąć
  

 IDOL
 

Naszej miłości nikt nie zabierze
przy Tobie w niesmiertelność wierzę
kiedyś w mych objęciach ,gdy całuję i pieszczę
konam by znów ożyć i konać raz jeszcze.
 
Tyś dała mi poczuć słodycz zwycięstwa
gdym zdobywał szczyty, dokazując męstwa
Tobie jednej,me serce oddalem
Ciebie już nie ma, ja z bólem zostałem.
  

      IDOL

Pola wokoło opustoszały 
zniknęły wszystkie plony
tylko strach na wróble skostniały
samotnie stoi zgarbiony 

zapomniany, niepotrzebny nikomu
w przemokniętej kapocie
osamotniony, bez domu
stoi ,niczym kołek w płocie

deszcz go siecze jak skazanego 
choć nie zasłużył na karę
chłód go przenika całego
żal przepełnia goryczy czarę

jeszcze wiatr hulaka
żarty robi sprośne
uchyla poły kubraka
aż słychać serca jęki głośne

kapelusz na oczy spuszczony
nie daje żadnego widoku
wzrok smętny , przygaszony
łza kręci się w oku

wyciągnięte ramiona
jakby w geście rozpaczy
głowa na pierś spuszczona
czy też jeszcze wiosnę zobaczy 

 IDOL

Słońce rozpuściło promienie
niczym dziewczyna włosy
przegląda się w ogrodowym basenie
wyszukując w trawie kropelek rosy


astrów różnych deseni
złotym pyłem posypało
już się kolor słońcem nie mieni
wszystko wkoło zszarzało 


liście kończą życie krótkie
wolno opadają na trawę
niedawno takie zieloniutkie
dziś brązowo – żółtawe


kaczki pływają dostojnie
co raz jakaś nurkuje
biorąc co woda daje hojnie 
nim ją zima lodem skuje


wiatr gałęziom do uszka
jęcząc smętnie zawodzi
niczym złowieszcza wróżka
woła zima, zima nadchodzi 

 IDOL

.

 włosami mgły się otulić 
 zapachem łąki sycić zmysły 
 w zmrużonych rozkosznie 
 oczu lustrze się przeglądać
 z ust sycących
 tajnymi pragnieniami się poić
 po szyi błądzić w zapomnieniu
 rękoma znajome kształty czytać
 słuchać muzyki serca
 być blisko Ciebie.........

 IDOL